Szkołę Podstawową w Słonowicach otwarto w dniu 11 lutego 1991 roku, jako trzecią nową szkołę zbudowaną na terenie gminy Kobylnica. Na początku do szkoły uczęszczało 264 uczniów, zaś nauczało 21 nauczycieli. Po reformie szkolnictwa szkoła jest sześcioletnią publiczną szkołą podstawową i nosi nazwę: Szkoła Podstawowa w Słonowicach im. Książąt Pomorskich. Organem prowadzącym jest Urząd Gminy w Kobylnicy. Szkoła posiada własne logo graficzne w treści nawiązujące do patronatu. Zgodnie ze statutem szkoły w dniu 12 listopada obchodzone jest Święto Szkoły.

Szkoła umożliwia zdobycie wiedzy i umiejętności niezbędnych do uzyskania świadectwa ukończenia szkoły podstawowej. Placówka ma określony obwód szkolny, który w wyniku reformy szkolnictwa w roku 1999 uległ powiększeniu. Aktualnie składa się z następujących miejscowości: Słonowice, Dobrzęcino, Reblino, Runowo, Słonowiczki, Ciechomice, Wrząca, Ścięgnica, Bzowo, Kczewo i Rozłąka.

Patronem naszej szkoły od 12 listopada 1997 roku są książęta pomorscy, rządzący na Pomorzu od wczesnego średniowiecza do czasów nowożytnych. Pomorze Zachodnie jest historyczną dzielnicą Polski, obejmującą część Pomorza pomiędzy Meklemburgią i Pomorzem Gdańskim. Obecnie prawie w całości należy do Polski Za czasów Mieszka I podlegało jego władzy. Pod koniec panowania Bolesława I Chrobrego uległo podziałowi: część zachodnia ze Szczecinem i Kołobrzegiem usamodzielniła się, dając początek Pomorzu Zachodniemu rządzonemu przez rodzimych, słowiańskich władców. W 1124 roku, w wyniku wypraw zbrojnych Bolesława III Krzywoustego, uznało zwierzchność Polski.

Ówczesny władca Pomorza Zachodniego Warcisław I zobowiązał się do płacenia trybutu, udzielania pomocy wojskowej Polsce oraz do otwarcia granic kraju na działalność misyjną Kościoła. W okresie rozbicia dzielnicowego ponownie uniezależniło się od książąt polskich.

W 1164 roku pozbawiony oparcia w Polsce książę Bogusław I uznał zwierzchność lenną księcia saskiego i bawarskiego Henryka Lwa, a w 1181 roku uznał się za lennika cesarza Fryderyka Barbarossy. W latach 1185-1227 Pomorze Zachodnie znalazło się pod władzą Duńczyków.

Na słowiańskie dotychczas ziemie na skalę masową przeniknęli osadnicy germańscy. Po chwilowym zjednoczeniu Pomorza Zachodniego przez Barnima I, w 1295 doszło do podziału na księstwo szczecińskie i wołogojskie, z którego w 1368 wyodrębniło się księstwo słupskie. W XIV-XV w. zagrożeni w swym stanie posiadania przez Brandenburgię i Zakon Krzyżacki książęta pomorscy zaczęli się zwracać w stronę Polski.

O zmianie orientacji władców Pomorza Zachodniego świadczy małżeństwo córki Kazimierza Wielkiego Elżbiety z księciem wołogojskim Bogusławem V. Ich syn Kazimierz IV (Kaźko słupski) miał zostać królem Polski po śmierci Ludwika Węgierskiego. Po wygaśnięciu linii słupskiej (1459) i szczecińskiej (1464) całe Pomorze Zachodnie znalazło się pod panowaniem dynastii wołogojskiej.

Charakter polityczny miało małżeństwo córki Kazimierza IV Jagiellończyka, Anny, z Bogusławem X, który w 1513 i 1518 roku występował z propozycją zawarcia wieczystego przymierza z Polską. Jeszcze w początkach XVI w., mimo licznego osadnictwa niemieckiego, na ziemiach Pomorza Zachodniego przeważał żywioł słowiański. Przyjęcie luteranizmu w 1534 nasiliło wpływy niemieckie.

W 1637 roku zmarł ostatni ze słowiańskich książąt pomorskich, Bogusław XIV.